Comune di Novara di Sicilia, Gore de Alcantara

Het maakt niet zo heel veel uit hoe vriendelijk je alarm klinkt, half zes blijft half zes en na twee cocktails in de avond is dat best vroeg!

Deze dag moest ik afscheid gaan nemen van Lipari, ik ben daar tot op de dag van de dag nog best rouwig om. De vleugel boot naar Millazo doet er maar een uurtje over en dan sta je weer op Sicilië. Milazzo is verder een typisch vieze zuid Europese stad,  allicht dat ik de parels niet heb kunnen bewonderen en dat ik daar waanzinnig veel aan mis maar ik betwijfel het. In plaats daarvan is het tijd het binnenland in te trekken, de eerste stop “Comune di Novara di Sicilia”. Een dorpje in de bergen dat op het eerste gezicht in de middeleeuwen is blijven hangen. Het is gesticht door de Romeinen, waarna Arabieren er hun intrek namen, gevolgd door Byzantijnen en uiteindelijk Normandiërs. Een mengelmoes van culturen, zoals je enkel op de middellandse zee eilanden kan vinden. Vanaf het dorp heb je ook het uitzicht op de Eolische eilanden, in de verte kun je Stromboli nog zien roken en spuwen.

Alacantara rivier

Na de korte stop bij Comune di Novara was het tijd voor een wandeling langs de Alacantara rivier, deze rivier vloeit van het Noordelijke punt van de Etna zo de zee in. Het binnenland van Sicilië voelt verlaten aan, naast wat wijnboeren en andere boerderijen is het landschap vooral gevuld met lege huizen, de rivier zelfs is op plekken een kalm beekje op andere plekken is het woest en kolkend, tijdens de wandeling zelf stal het landschap en de bijna “Mad Max’-achtige verlaten overblijfselen toch wel heel erg de show.

Al met al was het een mooie wandeling door een prachtig landschap, op het moment dat ik daar aankwam was er net een herder aan het wandelen met zijn schapen. An sich een wonderschoon tafereel, de herder heeft uiteraard ook herdershonden bij zich. Deze dieren zijn waaks over de schapen, de schapen zijn echter nieuwsgierig of jij nog wat te eten hebt. Al met al is het dus voorzichtig zijn een wandeling van 30 km is immers lastiger nadat er een hond in je been heeft gezeten.

Al snel loopt de wandelroute iets van de rivier af, hier begint een glooiend landschap dat leid langs wijngaarden en verlaten gebouwen. Het is uitgestorven op de meeste plekken, naast een enkele verdwaalde toerist kom je eigenlijk niemand tegen. Het is mooi en een beetje creepy tegelijk.

Ineens sta je voor ‘Cuba di Santa Dominica’ in het echt is dit gebouw al net zo mysterieus als de Wikipedia pagina. Binnen stond enkel nog een bureautje, je voelt wel dat het gebouw een historie met zich meedraagt van een gemeenschap die vergeten is.

De voordelen van een zonnig klimaat laten zich toch al snel zien, uiteraard had ik mijn eigen lunch bij, maar je kan die onderweg prima aanvullen met verse vijgen, druiven en ander wild lekkernij dat zo langs de weg groeit. Zoet vijgen als toetje zijn niet te versmaden en door achteraf een wijntje te kopen van ‘Le Fattorie Romeo del Castello‘ heb ik wat mij betreft de schuld van het halve trosje prima afgelost.

De wandeling langs de zuidkant van de rivier was bijna voorbij (hoogste tijd verder te gaan aan de noordkant), om over de verlaten treinrails, de droge rivierbedding en een klein stukje over de provinciale weg. Eigenlijk zijn dat de leukste wandelingen als het terrein je forceert op te letten!

De route langs de noordkant van de rivier ging strak langs het platteland met af en toe een paar rotspartijen in het landschap. Ongeacht waar je loopt in Sicilië je weet altijd één ding zeker je hebt een geweldig uitzicht op de Etna die met rook en stoom zijn locatie afbakent. Als je langs de boerderijtjes wandelt gebeurt het meer dan eens dat er een waakhond aanslaat, dat doet je toch wel vraagtekens zetten bij ho9e veilig het allemaal is. Er worden ook duidelijk op verschillende plekken illegale afvaldumps gecreëerd.

Gole Alcantara

Na de wandeling langs de Noordkant was het tijd om verder te reizen naar het hotel. Er staat echter nog wel één stop op de route, de Gole Alcantara. De rivier werd duizenden jaren geleden geblokkeerd door lava uit de Etna, het water van de rivier koelde deze lava op een snelle manier waardoor je de kenmerkende verticale kolommen krijgt.  Het water heeft zich vervolgens een weg geschuurd door de afgekoelde massa, het resultaat mag er zeker zijn!