Lipari, Panarea & Stromboli
Vandaag staat het iconische eiland Stromboli op het programma, in eerste instantie had ik graag naar de top van het eiland willen wandelen maar door een grote uitbarsting de week voordat ik aan kwam waren alle wandelpaden volledig weggevaagd en was het verboden de padden te betreden.
Normaal gesproken trek ik me niet zo heel veel aan van verboden, met het natuurgeweld van Vulcano nog vers in mijn gedachte had ik echter besloten een bootreis te boeken waarbij je niet alleen naar Stromboli werd gebracht maar ook daarna met dezelfde boot langs de actieve krater zou varen. Zo zou ik toch de vulkaan kunnen zien spuwen zonder dat ik regels zou overtreden of mijn eigen gezondheid in gevaar zou brengen.
De boot zou pas om 14:00 vertrekken dus ik had nog even om het eiland te verkennen. Dat je je niet hoeft te vervelen op Lipari is al duidelijk, wat voor nu op het programma stond was het ‘Musée archéologique éolien de Lipari’, het archeologisch museum waarbij het nalatenschap van iedereen die op de Eolische eilanden heeft geleefd tentoongesteld lijkt te staan. Van prehistorische objecten (10.000 jaar voor Christus) tot aan wat er nu gebeurt.
Op de Eolische eilanden hebben ze geen zoet water bronnen zoals we die kennen op het vaste land. Al het water dat je drinkt word per boot geïmporteerd en je zou verwachten dat je dat terug ziet in de natuur. Naast dat je tijdens een wandeling geen vee zal zien lijkt het toch dat niets minder waar is. Het eiland is groen en ook in September staat alles nog volop in de bloei.
Alleen al voor de bloemen zou je naar de eilanden af moeten reizen!
Musée archéologique éolien de Lipari
Het archeologisch museum van Lipari is een enorm complex dat zich op het ‘Castello’ bevind. Het is rondom de kathedraal gebouwd en sommige stukken stammen uit de 2e eeuw voor Christus. Het was een mooi complex echter was mijn hoofd er niet helemaal naar om naar oude potscherven te kijken. Het hoogtepunt voor mij was de ‘Super S’ een symbool dat ik zelf ook maar wat te vaak in mijn schoolschrift heb getekend.
De boottocht
Om 14:00 uur zou de boot vertrekken, met mijn eeuwige angst om te laat komen was ik uiteraard al ver van te voren voorbereid. Rond het middag uur had ik me alvast genesteld in de haven op een rustig terras met uitzicht om op een witte haven met blauw water. Het leven is goed!
Normaal zou ik het niet doen, echter dit was het uitgerekende moment om een lokaal wijntje te drinken op het middag uur, het is immers vakantie! Wijn en bruschetta op het middaguur, het ultieme ik kom even helemaal tot rust moment.
Zodra de Boot aankwam stond ik uiteraard vooraan om heerlijk te gaan varen. De eerste stop zou Panarea zijn een klein eiland vlak voordat je bij Stromboli komt. Daar was ook het moment om even te kunnen zwemmen. Die kans kon ik niet laten gaan en uiteraard moest ik even het water in.
Van Panarea heb ik niet meer dan de haven en het bijbehorende terras gezien. Vanaf Panarea kun je wel goed de randen van de onderwater krater uit het water zien steken. Van de vulkanische activiteit zie je maar een klein stuk de grote krater van 140 km2 in doorsnee bevind zich volledig onder water.
Stromboli
Op Stromboli is er net zoals op Panarea geen ruimte voor auto’s, de politie rijd dan ook in een soort van golfkarretjes. Helaas was mijn tijd op het eiland maar kort, maar net lang genoeg om vanaf het kleinste haventje ter wereld me te haasten naar het kerkje dat aan de noordkant van het eiland ligt. In de kerk zamelen ze geld in voor de slachtoffers van de vulkaan en dat lijkt eigenlijk het enige wat oprecht is op het eiland. Ondanks dat de straatjes oud voelen, voelen ze tegelijk ook onoprecht. Overal worden prullen verkocht, is iedereen die je tegenkomt een toerist. De indruk dat dit eiland buiten het hoogseizoen een spookeiland moet zijn kon me niet ontsnappen.
Na een snelle pizza was het hoogste tijd om me terug te haasten de heuvel af. Het was tijd voor de afsluiting van de dag, de uitbarstingen van Stromboli van dichtbij zien….
