Vandaag zou de eerste van de vulkanen aan de beurt zijn, de vulkaan staat niet bekend om zijn lava stromen. Het eiland is echter wel naamgever voor het woord “vulkaan”, de dag hiervoor kon ik al van een afstandje genieten van de gelige rookpluimen die van het eiland afkwamen, mijn enthousiasme was dus al hoog.
Voordat ik de Liberty line naar Vulcano zou pakken had ik nog wat tijd te doden, ik was uiteraard weer eens om zes uur uit mijn bed gekropen, niet omdat het bed slecht was maar simpelweg omdat ik wakker was. Een mooi excuus om Lipari te gaan onderzoeken.
In Lipari kent iedereen elkaar en als je een opvallende verschijning bent, herkent men je als je voor de tweede keer langs komt wandelen. Ik werd al meerdere malen hartelijk gegroet, de Italiaanse gastvrijheid is mooi!
Om half negen vertrok de vleugelboot naar Vulcano. Helaas zit je in de Liberty Line binnen, eigenlijk voelt het heel erg als de waterbus tussen Dordrecht en Rotterdam, maar dan op zee en met uitzicht op vulkanische eilanden. Als ik er over nadenk lijkt het helemaal niet op de waterbus.
De afstand tussen de havens is nog geen 7 kilometer, een vleugelboot doet het dan ook binnen een kwartiertje. Zodra je aankomt op het eiland is het duidelijk dat het eiland een hoop zwavel uitstoot, het ruikt er onwijs naar rotte eieren. Het eiland bestaat uit een aantal overlappende vulkanische centra, waarbij de Gran Catare, het doel van de dag en de meest indrukwekkende, de ene jongste is. De laatste keer dat de vulkaan actief was tussen 1888 en 1890. Ook is het eiland volgens de overleveringen de woonplaats van de Romeinse god Vulcanos, daarmee zelfs de reden waarom het woord “vulkaan” betekent wat het is (Er was Vulcano voordat mensen een woord hadden voor een vulkaan). Dit soort Parool informatie neem ik altijd wel met een korreltje zout….
Omdat het september is zijn de modderbaden gesloten, als je ziet hoe die erbij liggen vind je dat ook helemaal niet erg. Je hebt op het eiland ook een zandstrand, bizar genoeg is het zand van zichzelf helemaal zwart waardoor het er vies uitziet, het is echter een schoon strand.
Later vandaag zou ik even zwemmen want het blauwe water lonkte toch wel erg, maar eerst was het tijd om het eiland en in het bijzonder de Gran Catare te verkennen.
Vanaf de haven is het ongeveer 3 kilometer wandelen naar de top van de Gran Catare, onderweg verandert het landschap van zwart grind van lava steentjes/gruis, naar zandsteen om uiteindelijk uit te monden in grote zwarte rotsblokken als je helemaal boven bent. Tijdens de route naar boven toe vallen het aantal zwavel gassen nog reuze mee op de top stinkt het wel enorm naar zwavel.
Uiteraard werd je bij het betreden van de vulkaan begroet door nog een waarschuwingsbord.
Wat waanzinnig mooi aan een vulkanisch gebied blijft is dat je constant in een ander landschap loopt. Door de droogte op hoger leger gebieden word de begroeiing steeds minder, in de berm groeien er wel allemaal watermeloenen, niet zoals we die kennen uit de winkel maar de wilde zoals je ze kent uit het schilderij van Luis Melendez. Na het zwarte lava gruis word het landschap afgewisseld door een grillig zandsteen. Binnen de kortste zit je broek onder de zandsteen vlekken, dat mag echter de pret niet drukken, je moet constant op je hoede zijn waar je voeten zet.
Uiteraard was ook dit stukje zandsteen geen enkele uitdaging voor mijn trouwe wandel kisten. De truuk is om je gewicht te gebruiken als je klimt, dynamisch wandelen zeg maar. Je kan je benen vlak naast elkaar zetten of heel breed en iedere stap zal een andere tactiek vereisen, soms wel elke stap. Het is iets wat je zo direct oppakt, met een paar stevige stappen en sprongen ben je ook weer zo uit dit pad en dan ineens kom je op een verhard pad. Heel bijzonder om ineens na een paar honderd meter klimmen 40 meter stenen paden te zien die nergens heen leiden….
De kroon op elke vulkaan is de krater, helaas zal dit de eerste en laatste actieve krater zijn waar ik op kan staan. Uiteraard ruikt het hier nog meer naar zwavel. Niet veel verder op kon je ook het indrukwekkende eiland Stromboli zien roken. Anders dan Vulcano dat nu meer dan honderd jaar geen lava spuwt doet Stromboli dat elke 15 tot 20 minuten. Het is wederom een voorproefje voor morgen, geen enkel moment van deze reis staat op zichzelf.
Voordat ik het terrein van de vulkaan opliep was er een groot waarschuwingsbord. Eenmaal bij de krater aangekomen en waarbij er een pad precies door actieve zwavel stroom liep werd de verleiding dat bord te negeren toch wel heel groot…..
Tegen beter weten in waren het een paar stevige stappen. De stoom die langs je benen trekt zorgt voor een directe ontharing. Het ruikt er naar zwavel, het is heet, het voelt onstabiel en je gaat echt niet even stil staan. Dit is de macht van de natuur van waanzinnig dichtbij, ik voelde me zo bevoorrecht zo dichtbij te kunnen komen!
