19 September 2022,
Schiphol – Frankfurt – Catania

Ieder avontuur heeft een startpunt, deze keer was het start punt om 3 uur in de ochtend. Ik zou namelijk vliegen vanaf de luchthaven Schiphol waar het op zijn zachts gezegd rommelde, vier uur van te voren werd ik geacht aan te sluiten voor de rij naar security. Bijdehand als dat ik ben had ik okergele regenjas aangetrokken, als ik vrolijkheid mee zou nemen zou ik vast in staat zijn de wachtrij tot een waar feestje om te bouwen.

Omdat er nog geen tram rijd vanaf mijn huis om die tijd had ik een korte wandeling van mijn huis naar het centrale station. Een uur lang slepen met een rugtas en een koffer gevuld met kleding, maar uiteindelijk zat ik daar dan in de stoptrein op weg naar Schiphol.

Éénmaal aangekomen op Schiphol viel de wachttijd mee, net wat korter dan de aangegeven vijfendertig minuten. Aan de andere kant van de security is het altijd vreemd. Een andere wereld waar je binnenstapt waar je je enkel nog kan overgeven aan de grillen van de luchthaven. Ogenschijnlijk eindeloze hallen met winkels die veel te dure kopjes koffie verkopen. Naja ik ben in ieder geval waar ik wil zijn voorlopig.

Eenmaal aangekomen bij de gate kon ik eventjes gaan zitten, het blijft een feest om alle reizigers die langs lopen te bekijken. Naast de balie lag er een man te slapen, plat op de grond. Vanaf de rechterkant kwamen een aantal Joodse mannen aanwandelen. Ze hadden wagens vol met gebedsspullen bij zich want het was tijd voor het ochtendgebed. Één van hen sloeg zijn tallith (gebedsdoek) om anderen deden de tefillien (gebedsriem met een zwart doosje) om en ze begonnen om de man die daar lag te slapen te bidden.

Helaas heb ik het moment waarop de man zich realiseerde dat er vijf mannen en een jongen om hem stonden te bidden niet vast kunnen leggen. De uitdrukking die de man had op dat moment had wel zo in de dikke van Dale gekund bij het woord ‘verbazing’.

Wachten is nog niet zo erg als je jezelf kunt verwonderen aan de mensen om je heen.

Twee slappe bakkies koffie en minstens net zo slappe praatjes verder was het dan eindelijk zover, tijd om te boarden. Omdat ik een tussenstop op Frankfurt had werd ik geacht een mondkapje op te doen. Het is namelijk zo dat op alle vluchten van en naar Duitsland een mondkapje verplicht is.

In het vliegtuig word er wel direct een flesje water uitgedeeld, waar je dan zonder mondkapje uit mag drinken (dat is wel fijn als je drinkt trouwens!)

Frankfurt was een korte stop, in een mum van tijd ren je de eindeloze hal door. Uiteraard kan een frankfurter onderweg niet ontbreken. Ook deze kost uiteraard een godsvermogen. Het lijkt haast wel alsof niet aan de vluchten maar aan de verkoop van eten geld word verdiend op een luchthaven en toch smaakte het broodje onwijs goed. Reizen maakt hongerig!

Na een korte stop in Frankfurt kon ik dan eindelijk door naar de eindbestemming Catania. Dat was nog maar een uurtje vliegen, toen het vliegtuig de daling inzette zag ik de zwarte pluimen vanaf Stromboli al de lucht intrekken. Een beeld dat al snel vertrouwd zou worden.

Op het moment dat het vliegtuig de grond raakte, kreeg ik een smsje binnen. Mijn koffer was kwijt geraakt door de sufferds van Lufthansa. Na een korte gesprek met de man achter de baggage balie, zo eentje waarvan je weet dat het niet meer goed gaat komen, heb ik besloten me daar niet meer druk om te maken. Alles wat me voor deze dag nog reste was de reis naar het hotel.

Het eerste Hotel bevond zich in Giardini Naxos. Een eenvoudig hotel maar toch voorzien van alle luxe die je je maar kan wensen.

Tip; als je direct het hart van de Sicilian-en wil winnen, vraag om de lokale wijn.

Je word direct meegenomen naar het proeflokaal om een goede wijn uit te zoeken! Ze zijn met recht trots op hun lekkernijen!

Hier begint het avontuur onder het toekijkende oog van de Etna daadwerkelijk beginnen. De Etna liet zich vanaf hier ook nimmer van het oog onttrekken.